Ο χρόνος και τα χρώματα του στα τζάμια της πόλης.

Τα βράδια το σφύριγμα του τραίνου παίρνει τον τόνο του ανέκλητου.

Τα φυλάκια κρυώνουν δίπλα στη σιδηροδρομική γραμμή.



Βρέχει πολλές μέρες συνέχεια σε τούτη τη χώρα,

τ’ αστέρια μουσκεμένα στη θέση τους

σαν καρφιά σκουριασμένα-αν κάνεις να τ’ αγγίξεις

θα ξεκολλήσουν-θα πέσει λίγη σκόνη και λίγος σουβάς,

δεν μπορείς να κρεμάσεις επάνω τους ένα παλιό κάδρο

ούτε τ’ αδιάβροχο σου και το καπέλο σου.