ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ πλατάνια κι ο Ταϋγετος

η καμπάνα μιλώντας εκείνα που ποτέ δεν μιλήσαμε

κι αυτή η μεγάλη σκιά που αλλάζει όλο το φως σε κατάνυξη.



Είναι ο έρωτας κάτου απ’ το βράχο,

μέσα στο βράχο

πάνου απ’ το βράχο.



τι θα προσθέσεις αν μιλήσεις ή αν σωπάσεις?

Το προσωπείο είναι ίδιο με το πρόσωπο. Δεν θα κρυφτείς.

Και κάθε βράδι το ίδιο αστέρι

βάζει φωτιά

και στις τέσσερις γωνιές του ύπνου μας.



Ο ΦΟΒΟΣ είναι ο χρόνος _έλεγε.

Τίποτ’ άλλο. Χαμήλωνε τα μάτια.



Ένας νέος μ’ ένα ποδήλατο

έσκισε τη νύχτα.



Ύστερα άναψαν τα φώτα.

Έφυγε μ΄’ ένα ποδήλατο κάτου απ’ τα δέντρα.



Ανάμεσα σε δυό λέξεις κοινές

ακούσαμε πάλι

την αμηχανία εκείνου του άστρου.



Βαθύ, βαθύ το δάσος της γεροντικής ερήμωσης.



ΚΑΤΟΥ απ’ τα δέντρα _μακριά, πολύ μακριά_

ακούστηκε η φωνή σου_δεν την πίστεψες.



Εκείνο το ίδιο αστέρι του καλοκαιριού

κλαίει μπροστα στα κλειδωμένα χέρια σου.



ΌΧΙ, δεν είναι πίκρα. Η ανάλαφρη εσπέρα.

Τούτα τα βουνά με τις βαθιές πληγές τους-είπε.

Τούτες οι πληγές με την αμείλιχτη σιωπή τους-είπε.



Γύρισε τη ράχη του στο δρόμο.

Το πρόσωπο του ακούμπησε σχεδόν στον τοίχο_

άσπρος τοίχος, ολόγυμνος.



Σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών, ψήλωσε.

Κάρφωσε ένα καρφί στον τοίχο με προσύλωση,

σα νάταν αυτό το πιο αναγκαίο,

το πιο πολύ.



Άραγε η νύχτα να του αφιερώσει τα άστρα της;



Έφεγγε ο τοίχος. Το καρφί ξεχώριζε μεγάλο.

Τίποτα δεν κρεμόταν εκεί. Ούτε ο ίδιος.