Δεν ήθελα να θυμάμαι. Βασανίστηκα.

να σκοτώσω τη μνήμη. Τώρα βασανίζομαι

να σκοτώσω τη λησμοσύνη που απλώνεται μαλακιά μες στους κήπους,

σκεπάζει το θυμό, το μίσος, τον πόνο, το φόβο,

δίνει μια τρυφερή, κυκλική λάμψη στα ποτήρια

σαν φωτεινά μηδενικά, μετέωρα πάνω απ’ το τραπέζι ,

μετέωρα πάνω απ’ την καινούργια δίψα μας, (-να διψάς ακόμη

σαν έχεις δει τις ορθωμένες κείνες γλώσσες

μαύρες μες στον καμένο ουρανίσκο!-) η λησμοσύνη

σκεπάζει ακόμη μια φορά τους σκοτωμένους

όχι πια με τρία μέτρα χώμα

μα με μια σκέψη που σκέφτεται για το αύριο,

που σκέφτεται για το καλύτερο. Δεν ξέρω, η λησμοσύνη

αν είναι σοφία ή δειλία ή κούραση. Θέλω να θυμάμαι.

Θέλω να δώσω τη συγνώμη μου μες απ’ τον πόνο μου

Όχι μες απ’ την κούραση μου. Θέλω να θυμάμαι και να σκέφτομαι,

Να εκμηδενίζω τον πόνο με τη σκέψη

κι όχι να κρύβω το φόβο με τη σκέψη. Μια σκέψη θετική κι οργανωμένη

στην πείρα τη δική μας, τη δική σας – μια σκέψη για όλους μας

που να νικήσει ακόμη των εχθρών την εχθρότητα. Κ οι λάμπες εκείνες

του Κλάντνο – τα καλοκαιριάτικα βράδια-



Την άλλη μέρα ήρθε κατάχλωμη η ζωή – δεν ήξερε τι να κάνει

σ’ αυτή την καμένη ερημιά, ένας κίτρινος ήλιος

στεκότανε σαν άδειο ανάποδο πηγάδι πάνω απ’ τον κόσμο

όταν η τελευταία ανθρώπινη κραυγή χανόταν στο βάθος της πεδιάδας

κρυβόταν στα μάτια της σε δυο τελευταία ξερά φύλλα

κ οι λάμπες των ανθρακωρύχων άναβαν ακόμα αδιόρατες

πέρα, μακριά, περασμένες στη ζώνη του ορίζοντα – χάνονταν.