Οταν πεθαίνει ένας αλήτης
ξεπαγιασμένος μεσοδρομίς
μάνα δεν κλαίει για το παιδί της
κι ο κόσμος λέει "δεν φταίμε εμείς".

Βοριά που τρέχεις, μην τον ξεχάσεις
δεν έχει φίλους και συγγενείς
Πάρ’ την καρδιά μου να τον σκεπάσεις
Γιατί κρυώνει όσο κανείς

Κι εσύ φεγγάρι πριν πάς να ζήσεις
κλείστ’ του τα μάτια που’χουν σβηστεί
κι ύστερα σκύψε να τον φιλήσεις
δεν έχει άλλον να τον νοιαστεί