Κάτι ζητάει ν’ αποφύγει.

Φοράει πάλι τα γυαλιά του

όπως αυτός πού δε θέλει να δει.

Ποιά μοίρα τάχατε η χειρότερη; »

εκείνου πού βλέπει;

εκείνου που δε βλέπει;

Μες στο πηγάδι έχουμε ρίξει

τον φύλακα άγγελο μας

την πιο γυμνή μας φωνή.



Όλο το σπίτι ρημαγμένο

σωρός τα ξύλα οι γύψοι ου πέτρες.

Έμεινε μόνο η πινακίδα

ενοικιάζεται

η σιδερένια σκάλα της υπηρεσίας

το ξύλινο παιδιάστικο άλογο.

Μέσα στο κούφωμα του άλογου

έχει κρύψει

τα καλλιγραφημένα του χειρόγραφα

ο τελευταίος πρίγκιπας της δυναστείας.



***





Πριν απ’ τη γνώση και τη θέληση

η σιωπηλή βεβαιότητα

της τελικής γενικής συμφωνίας.

Έκοψε το ψωμί στα γόνατά του

δείπνησε μόνος.

Σκούπισε με το χέρι του τα χείλη του

έκανε το σταυρό του.

Στον τοίχο ανέβαιναν τα σαλιγκάρια.

Έξω απ’ τα παράθυρα του

ένα μεγάλο αμετανόητο φεγγάρι

κι οι δυό μικροί τραγουδιστές.



Όλα έγιναν — είπε — κατά λάθος.

Αλάθευτοι μονάχα εμείς

με τα επιχρυσωμένα μας βραχιόλια

στα χέρια και στα πόδια

γυμνοί

μη γνωρίζοντας

μήτε το σιδερά μήτε το χρυσοχόο.

(Αλήθεια μη γνωρίζοντας?)

Πάντως αυτόν που ρώτησε

δεν τον γνωρίζαμε.