Ω ΤΙ ΤΣΟΥΒΑΛΙΑ ονείρατα κουβάλησες πάνου στη ράχη σου από το ‘να στ’ άλλο κορφοβούνι

από πέτρα σε πέτρα κι από δέντρο σε φως κι από χιόνι σε φλόγα

ω τι ζεστά ψωμάκια μπουκώσανε τα σκλαβωμένα στόματα

τι μήλα και τι φώτα πέσαν στις ποδιές των κοριτσιών μας

τι βόλια αστράψανε στις φούχτες της Ελλάδας

καθώς ξεκλείδωνες τα δώδεκα σεντούκια του Κανάρη

ως άναβες τις πυρκαγιές μέσα στις θύμησης τα δάσα

και φεγγοβόλαγαν τα Μισολόγια και τα Χάνια της Γραβιάς

και σπάθιζε η φωτιά στα δυο το μεσονύχτι

και μες στη λάμψη φτάνανε οι καβαλλαρέοι

και σταύρωναν διπλά σπαθιά μπροστά στη φλόγα δίνοντας τον όρκο:

Λευτεριά για θάνατος.