Λιόγερμα. Λάμποντα χρώματα. Αγέρας. Αυτός

πλεύρισε τον παλιό τοίχο ν’ απαγκιάσει. Ξάφνου

πάνω στο μαύρο λόφο πρόβαλε η λευκή σελήνη.

Οι δυο αριθμοί στο μάρμαρο ήταν μαύροι.

*

Βαθειά νηνεμία. Μια βάρκα σκιώδης

κάτω ακριβώς από κείνο το αστέρι –

γι’ αυτά που χάθηκαν, για κείνα που δεν ήρθαν.

*

Στην άδεια τσέπη του ένα νόμισμα αρχαίο, λησμονημένο –

η αφή του αναγνωρίζει στα τυφλά του θεού τα γυμνά μέλη.

*

Λαξεύει κόκαλα αλόγων. Φτιάχνει

ένα μικρό άσπρο άλογο. Το αφήνει στο τραπέζι

πλάι στο χαρτί που περιμένει το ποίημα.

*

Το κίτρινο λεωφορείο της παραλίας.

Ένα κορίτσι με κόκκινο φόρεμα. Αυτός, κουρασμένος,

διακρίνει και πάλι άθελα του τον καπνό της Ιθάκης.

*

Το δέντρο, το άγαλμα, ο κήπος, η γερόντισσα –

να συλλογιέσαι τη διάρκεια των λέξεων, να βγαίνεις

έξω απ το χρόνο, απ τη πύλη του ποιήματος.

*

Ένδοξη διαύγεια της μέρας. Πάνω απ τα στάχυα

ψηλές κολώνες ο μεγάλος καπνός

απ το φούρνο του μικρού αγγειοπλαστείου.

Σε μια άσπρη λήκυθο, γαλανό θα σχεδιάσω

γυμνό το σώμα σου μ΄ ένα σπάγγο στη μέση.

*

«Τέλος», φωνάζει το πουλί ψηλά στο λιόγερμα

«τέλος», φωνάζουν λάμποντας τα τζάμια στ ακρογιάλι –

λάμψη τυφλή, μελετημένη αντιστροφή του χρόνου.

*

Βράδυ βαθύ. Και απρόσμενα ο χτύπος

απ τα φτερά ενός γλάρου καθυστερημένου.

Ύστερα γίνεται πιο εύκολη η νύχτα.