Να μείνεις. Να μείνεις εδώ. Μια ησυχία, μια βαθιά ησυχία

σχεδόν μια ευτυχία, σαν νάληξε η μεταβλητότητα

ή σαν η θάλασσα νάχει αναλάβει και τη δική μας κίνηση

κ εμείς, απ’ το παράθυρο εδώ, μπορούμε να την παρακολουθούμε

ακίνδυνα, και κάπως μαγεμένοι μάλιστα

απ’ όλα αυτά τα φευγαλέα υδάτινα σχήματα,

απ’ αυτές τις ανώδυνες κραυγές, τους αναίτιους θορύβους,

τα ετοιμόρροπα χρώματα, τ’ αντιφεγγίσματα, τις μεταπτώσεις,

αμέτοχοι, κολακευμένοι κιόλας απ’ τη γνώση μας

για το αμετάβλητο του νερού κάτω απ’ τις πολυθόρυβες,

τις απειλητικές χειρονομίες των ανέμων. Να μείνεις.



Σε λίγο θα διακρίνεις κάτω απ’ το τεμάχιο των ήχων

την ταπεινόφρονη, αδιαίρετη σιωπή. Θα την διακρίνεις

σα μιαν ευγένεια προς τον ίδιο τον εαυτό σου. Ιδίως την ώρα που βραδιάζει

κ’ η κάμαρα μυρίζει αρμύρα, κάπνα και πετρέλαιο –

(μια οξύτατη ευωδία από φύκια κι άνεμο και σπιτική ησυχία,

μαζί με τη ζεστή ανάσα του καφέ και την απέραντη βραχνάδα του ορίζοντα),

κείνη την ώρα σαν να βρίσκεσαι μέσα σε μια άνετη, στέρεη κοιλότητα

σκαμμένη σφαιρικά μέσα στο μάταιο θόρυβο,

και, πότε-πότε, απόναν κρότο πιο ισχυρό, μια εξαίσια ταλάντευση

σάμπως να σε σκουντάει στον ύπνο σου ένα χέρι αγαπημένο χωρίς να σε ξυπνήσει

δίνοντας σου ταυτόχρονα την αίσθηση της ηρεμίας του ύπνου

και του χεριού του αγαπημένου. Ναι, να μείνεις.



Εδώ είναι σα να βρίσκεσαι σε μια καινούργια κιβωτό όπου σύναξες

μνήμες και πράξεις και όνειρα, για να τα σώσεις

και να σωθείς κι εσύ μαζί τους,-δέντρα και φυτά κι αγαθά ζώα

και σπόρους λουλουδιών` μπορείς να φαντάζεσαι

την άνθηση τους σα μικρές εκρήξεις από χρώματα,

σα μικρά πολύτιμα ηφαίστεια`- τα βλέπεις κιόλας να φωτίζουν με τα χρώματα τους

τα χέρια σου, τη σόμπα, τη ντουλάπα, το τραπέζι

και τα παπούτσια σου πάνω στη καρέκλα` κ’ έτσι φωτισμένα

τ’ άδεια σου χέρια, μοιάζουνε και πάλι σα γεμάτα.



Τότε το ξύλινο τραπέζι με το χοντρό στρατσόχαρτο

γίνεται ένα μεγάλο δάσος όπου τέσσερεις νέοι ξυλοκόποι

κόβουν τα δέντρα για να φτιάξουν το τραπέζι` βλέπεις

κ’ ένα μικρό επιπλοποιείο όπου τέσσερεις νέοι ξυλουργοί

σκυμμένοι με πολλή φροντίδα φτιάχνουν το τραπέζι. Εδώ θα τρώμε. Κάποτε,

την ώρα που βραδιάζει, οι σκιές ανεβαίνουν με μικρές κυριαρχικές κινήσεις

σαν αχινιοί, εντελώς σαν αχινιοί, απ’ τα πόδια των επίπλων

ως τη ράχη της καρέκλας, ως επάνω σ’ αυτό το τραπέζι

ανάμεσα στα φλιτζανάκια, τα ποτήρια, το σταχτοδοχείο

κ’ υποχρεώνεσαι να δεις και να σωπάσεις` μα η σιωπή σου

είναι κιόλας μια ομολογία πως είδες, μια μαρτυρία

πως κρατάς κάποιο μυστικό ή πως κάτι δεν ξέρεις,

μια κατανόηση ανεπάρκειας που πέφτει μ’ έναν κούφιο θόρυβο

στο βασικό κενό σαν έναν αναμμένο αποτσίγαρο στη θάλασσα.



Κάποτε πάλι, τις νύχτες με φουρτούνα, τούτο το τραπέζι

καμπυλώνει τη ράχη του σαν ήμερος ελέφαντας

για να σε σεργιανίσει σ’ ένα παραμύθι. Μη νομίσεις

πως πρόκειται για λησμονιά και αδράνεια. Υπάρχουν κ’ εδώ πέρα

ένα σωρό δουλειές, καθήκοντα κ’ ευθύνες, όπως λένε.



…