Ήταν ωραία εκεί στην επαρχία-μια βαθειά λησμοσύνη. Είχαν αρχίσει

ατέλειωτες βροχές, τα χωράφια μαλάκωναν, μουσκεύαν τα δέντρα,

μικρά σαλιγκάρια σεργιανούσανε στους μέσα τοίχους

αφήνοντας πίσω τους μιαν ασημένια γραμμή καθώς μένει

μετά τον πόνο μια κλωστή σάλιο πλάι στο στόμα του κοιμισμένου.

Ο μπάρμπα-Λάμπης

χαμογελούσε απόμακρα. Ένα ελάχιστο πράσινο φύλλο

κρυβόταν μέσα στα γένια του, με κάποια πονηρή τρυφερότητα.



Ίσως αυτός κάτι πιότερο νάξερε, ίσως νάχε συμφωνήσει

μ’ εκείνη τη σκιά πούβγαινε κάπως πλάγια απ’ την πόρτα μόλις άναβαν τη λάμπα

ή μόλις κάποιος έλεγε σιγά, μα καθαρά, «θυμάμαι».



Τίποτα δε μεσολαβούσε απ’ την μιαν ώρα στην άλλη,

απ’ τη σιωπή στη φωνή. Μονάχα ο ήχος της βροντής ομοιόμορφος,

δίκαιος, ισοπεδωτικός (γι αυτούς που λείπουν και γι’ αυτούς που μένουν)-

μεγάλη, υδάτινη πολιορκία, ασφαλίζοντας

τη ζωή μέσα στα σπίτια. Μια τεράστια ησυχία

κατέβαινε απ’ τα σύννεφα. Οι εσπερινές καμπάνες

δεν ακουγόταν διόλου σχεδόν. Τα χρώματα σβήναν

κίτρινα, καστανά, σταχτιά, και κάποια ιδέα μενεξεδένιο,

στίγματα σκόρπια, εκεί που λήγει η αμφιβολία. Η Μαρία

κρατούσε πάντα τη θέση της μες στη τραπεζαρία ή στα μέσα δωμάτια

με το μαύρο της φόρεμα-πιο αθόρυβη τώρα-

ένα χέρι χλωμό με την τσιμπίδα που αναδεύει τα κάρβουνα

μες στο μεγάλο πανάρχαιο μπρούντζινο μαγκάλι ή ετοιμάζει

τα γλυκά στη κουζίνα δίχως ν’ ακούγεται κρότος

από μαχαίρια, κουτάλια, ποτήρια, χαλκώματα

ή μυρωδιά από μέλι, ζάχαρη, μοσχοκάρφι, κανέλα.