ΑΥΤΟ πού λέγαν περιληπτικά δόξα ή εξέγερση ή θυσία

μιά μέρα τόσο διάφανη σα να μην είχε γίνει τίποτε αξιοκατάκριτο την προηγούμενη νύχτα

λίγο πιο πέρα ακουγόντανε κιόλας τα ζήτω

αλλάζανε χρώματα τα τζάμια το κόκκινο κυριαρχούσε

ή μουσική γυρνούσε αλλού ψηλά σκαμνιά μέναν άδεια

τα παράθυρα μεταποιούνταν σε πόρτες έλεγε θα βγω κ’ έβγαινε στον ουρανό με μεγάλη

ευκολία

προπάντων με πλήρη φυσικότητα ύστερα πάλι

τα παράθυρα γίνονταν παράθυρα

πιώ στενά από πριν πιο κλειστά

ύστερα μόνο τοίχος

ύστερα καρφιά, στων τοίχο

άπλυτα πουκάμισα κρεμασμένα στα καρφιά

εδώ θα μείνουμε λοιπόν εδώ θα τριγυρνάμε είχε ρωτήσει

το μόνο πού μάζεψε μιαν ανθοδέσμη πού έπεσε με θόρυβο στο φως

άσπρα λουλούδια κανένα δεν είχε ξεφύγει απ το βρεγμένο σπάγκο

φέραν τη γυάλα βγάλαν το χρυσόψαρο ήπιαν το νερό

απ’ την απέναντι πολυκατοικία κουνούσαν τις πετσέτες σα να ξεσκόνιζαν μιαν ανύπαρχτη

λάμπα

κανένας δεν έχει διόλου διάθεση όταν πέφτει το βράδυ

όπως ένα κομμένο χέρι μέσα στο φευγαλέο προβολέα της πυροσβεστικής υπηρεσίας

η πολιτεία συνειδητοποιείται στην άκρη του καπνού με τα καμένα δοκάρια

παράξενα κίνητρα δημιουργούν απροσδόκητες καταστάσεις

όπως τά πάμπολλα στεφάνια στα προπύλαια τού νεκροταφείου

όπως ένα γυάλινο φέρετρο πού σηκώνεται όρθιο και περπατάει μαζί με τις σημαίες

κι ό νεκρός ανεβαίνει τις κερκίδες τυλιγμένος με καλώδια και ζήτω.