Τ ό ποίημα

ά το ποίημα — έλεγε —

μια συνουσία αέναη

σημεία στίξης τίποτα

τελεία καμιά

μοσκοβολιά της γης

κοπριά και λεμονάνθι

και σπέρμα

ηή αξίνα και το φτυάρι

πάνω στο μάρμαρο

διπλή δουλειά

άλλο μη λες

ο έρωτας ένας.



Αθήνα 22. Ι. 80



Α ανεξάντλητο — λέει —

ανεξάντλητο

το ανθρώπινο σώμα

πηγμένος ουρανός

κόκκινος ουρανός

βυθίζεσαι

κλαδί δεν έχεις να πιαστείς

γη να πατήσεις

πηγμένος ουρανός —

για ν’ ανοιχτούνε τα φτερά σου

πρέπει να βγεις.



Αθήνα, 6.II.80



Έσμιξαν τα χείλη

τις γλώσσες

το σάλιο τους

το σάλιο τους έπηζε

έτσι έπλασαν

ένα θεό

μικρές μαργαρίτες

στο τρίχωμα του στήθους του

ένα ψωμί στα γόνατά του

κι ό διαβήτης καρφωμένος

στο κέντρο του χάρτη —

ο κόσμος είναι κύκλος.



Αθήνα, 12.11.80

Πεινάνε τα μάτια

πεινάνε τ’ αυτιά τα ρουθούνια

το στόμα η γλώσσα

πεινάει το σώμα

οσμίζεται αφουγκράζεται ψάχνει

τα γόνατα τα ρούχα τις τσέπες

τη μορφή τ’ άλλο σώμα

τα ματόκλαδα ένα ένα

αγάλματα τρέχουν τις νύχτες

άνθρωποι με σημαίες

φανοστάτες

το σώμα αμετάπειστο ψάχνει

τις κλειδώσεις της μιας χειρονομίας

πάνω απ’ το θάνατο ψάχνει

μέσα στο θάνατο

ακούει τις σταλαματιές της βρύσης

μες στον μαρμάρινο λουτρώνα

με τις μεγάλες κόκκινες πετσέτες

μουσκεμένες.



Αθήνα 16.ΙΙ.80



Ταξίδια εικόνες άνθρωποι

μια γυναίκα με ομπρέλα

ήχοι από καμπανοκρουσίες

7 το βράδυ

μέσα σε σκοτεινά αλλαντοπωλεία

σε καπνοπωλεία

μια καρέκλα

δυό στρατιώτες

ο αντίχειρας του Ορέστη

σ’ ένα πλήκτρο του πιάνου

στο ημίφωτο του σύθαμπου —

αυτό που λέμε ομορφιά

αυτό ‘ναι — λέει —

αυτό που ετοιμάζει το σπέρμα

παύση του χρόνου

διάρκεια —

άραγε λίγο πιο μακριά;

πιο κοντά;



Διακοφτό 17.80





Λιμάνια πόλεις

ανάβουν τα φανάρια τους

ένα σκυλί στέκεται

έξω απ’ την πόρτα

δυό λαθρέμποροι

μπροστά στο τελωνείο

κόκκινες γυναίκες

μαύροι αχθοφόροι

αυτός

κρύβεται πίσω απ’ το σώμα του

παρατηρεί ξένος

λαθρεπιβάτης της νύχτας μας

ξένος να λέει — τί ξένος; —

μες στα βρεγμένα φώτα

υπάκουος επιστρέφει

κουρντίζει το ρολόι του

9 και 5′ περίλυπο αίμα βράδυ

σε απόβροχο.



Αθήνα, 19.11.80



Το σώμα σου στην αμμουδιά

η άμμος κολλημένη στη σάρκα σου

η άμμος στα χέρια μου

στη γλώσσα μου

να σε ανακαλύπτω

πίσω απ’ το λεπτότατο εμπόδιο

κι’ η άμμος να πέφτει απ’ τα μαλλιά μας

να κατακάθεται στο βυθό της σιωπής

κ’ εμείς

ωραίοι φρεσκολουσμένοι

απ’ τα δικά μας νερά αναδυμένοι

στο φώς και στο σώμα

τούτης της Γής.



Αθήνα, 23.11.80



Την έβδομη μέρα

(μάλλον την όγδοη)

μετά τη φυγή σου

(μετά το θάνατό μου)

γεννήθηκε ο άνθρωπος

η φυσαρμόνικα

και μια πεταλούδα

όχι κόκκινη

άσπρη

με μικρά μαύρα στίγματα —

ήμουν ελεύθερος.



Αθήνα 25.ΙΙ.80