Πλατύ πρωινό της Ρώμης που πλαταίνει το σύμφωνο λάμδα

μες στις φωνές των μικροπωλητών, στα λάστιχα των λεωφορείων,

και στη σιωπή των αγαλμάτων,

‘Ώχρα σκιασμένη στις ανατολικές προσόψεις

των μαγαζιών και των μεγάρων. Πόρτες και πόρτες

συγκρατούν τα ημικύκλια των ίσκιων σ’ ένα κάποτε. Παράξενο, — είπε —

σε μιαν αρχαία πολιτεία, με κόκκινα και κίτρινα σκοτεινά χρώματα,

να υπάρχουνε παιδιά κρατημένα απ’ το χέρι της μάνας τους

σ’ αυτούς τούς πολυσύχναστους δρόμους, κάτω από αναρίθμητα

παράθυρα, εδώ

πού ό Παζολίνι σεργιανούσε τις νύχτες του, — Στατσιόνε Tέρμινι, εδώ

πού σ’ ένα υπαίθριο σανιδένιο κιόσκι ένας χοντρός σύγχρονος Νέρων

πουλούσε στους περιηγητές πολύχρωμα φουλάρια. Αγόρασα ένα κόκκινο

το ‘δεσα στο λαιμό μου, και καταμεσής του δρόμου σφύριξα:

Εμπρός της γης οι κολασμένοι, Εμπρός της γης oι κολασμένοι.