Τη νύχτα, μέσ’ απ’ τη χαραματιά της πόρτας,

είδες την αλεπού μεταμφιεσμένη να τρυπώνει

στο σκουπισμένο κοτέτσι η ουρά της, ανασηκωμένη,

ξεσκόνιζε με μαλακές κινήσεις τ’ άστρα. Τότε

οι γέροι με τα σάπια δόντια πέσαν ανάσκελα

πάνω στις πλάκες της αυλής προσμένοντας ακόμα

μ’ ένα ξερό κλαδί κρυμμένο στο πουκάμισο τους.

Κι αυτό χρειαζόταν — έλεγε — κι αυτό. Φαινόταν πού ό ίδιος

δεν πίστευε καθόλου ούτε ζητούσε καν να τον πιστέψουν.

Η αδύνατη γυναίκα πήρε το ποτήρι, πήγε κοντά του,

λύγισε το μικρό της δάχτυλο και πέρασε τό δαχτυλίδι

απ’ τον καπνό του τσιγάρου του σαν να ‘χε μόνο αυτή πειστεί.