Ένας θλιμμένος εραστής
τη λύπη του δεν κρύβει
έχει στα μάτια συννεφιά
που ο έρωτας τον στύβει

είν’ η καρδιά του σκοτεινή
για πόλεμο φτιαγμένη
μ’ όλο το αίμα του ποθεί
μα γύρω όλοι ξένοι

Με την καρδιά συνομιλεί
και την καρδιά του βρίζει
λυσσομανάει ο βοριάς
μα δεν πισωγυρίζει

η νύχτα παίρνει τη φωνή,
φωνή του παραπόνου
και ξαναμπαίνει η ζωή
στη μοναξιά του δρόμου

κάθε ματιά του και σπαθί
κάθε στιγμή και μνήμη
απόψε θα επιτεθεί
στου εαυτού τ’ αγρίμι

Με την καρδιά μονομαχεί
και την καρδιά του βρίζει
λυσσομανάει ο βοριάς
μα δεν πισωγυρίζει