Να κλείσεις καλά τα παράθυρα. Να σύρεις τις κουρτίνες.

Το σκοτάδι είναι πράσινο κάτω απ’ τά δέντρα. Στα παγκάκια

κάθονται οι άρρωστες γυναίκες με τις μάσκες των τυφλών.

Βαραίνουν τα μαλλιά τους απ’ την υγρασία. Μην τις κοιτάξεις.

Μην τις ρωτήσεις τίποτα. Δεν απαντούν. Στα γόνατά τους κρατάνε

κείνο το κωνικό σκουφί του γελωτοποιού — το βρήκαν μια νύχτα

στο γήπεδο του ποδοσφαίρου κάτω απ’ το φεγγάρι. Κι είναι το ‘ίδιο

πού εσύ του ‘χες ράψει ένα σωρό μικρά κουδούνια να σημαίνουν

οικείες, παραπλανητικές γιορτές — μη λες όχι το ξέρω.

Τώρα αφαίρεσαν το μεταλλικό σφαιρίδιο μες’ από κείνα τα κουδούνια

και το κρατούν στο στόμα τους — ίσως το γεύονται* — γι’ αυτό δε μιλάνε.

Κάποτε, βλέπεις, φτάνει ή ώρα πού το ψέμα πια δεν το αντέχει

μήτε κι αυτός ό ωραίος, ευγενικός, ο αθωότερος ψεύτης του κόσμου,

αυτός με τα φαρδιά μανίκια να μη φαίνονται μέσα στα δεμένα του χέρια.