Ένα πράσινο αστέρι, ένα μπλε, το ρουμπινί, το μαύρο•

το ‘να σου μάτι στα πουλιά, τ’ άλλο στα κόκκινα•

η σιδεροδεσιά σε φύλλα, φύλλα κι άλλα φύλλα•

το κίτρινο στη σωστή του θέση πού την ξέρει μονάχα

ό θεός κι ο Μιρό. Εγώ είμαι ο πρώτος φίλος — είπε —

κρατώ απ’ τη μασκάλη το μικρό, μαλακό σύννεφο,

περνάμε λυπημένα το λόφο. Το χρυσό μαχαίρι

το σφίγγω στα δόντια μου. Ή σιωπή μιλημένη με χρώμα.