Μιρό, σου χρωστάω αυτά τα δύο ανόμοια-όμοια χρώματα

στην πάνω αριστερή γωνία τού αόρατου κίτρινου (όχι κίτρινο,

μάλλον αχνά πορτοκαλί — όπως είναι το αόρατο πάντα)

και το φτωχό βαζάκι της μουστάρδας, πού σηκώθηκε ή μητέρα,

άρρωστη, με 40 πυρετό, όταν έλειπαν όλοι, κι έβαλε μέσα

δυό ερημικά λουλούδια, κι άξαφνα τα λουλούδια πολλαπλασιάστηκαν,

ευωδίασε το σπίτι ολόκληρο ως έξω στον πολυάσχολο δρόμο,

γιατί ‘ταν η λησμονημένη εορτή των Ηρώων και των Μαρτύρων.