Αναποδογυρίζει τα ρούχα του, το πρόσωπο του, το σπίτι, το χρόνο•

κάνει ν’ αναποδογυρίσει το ποτήρι• το ποτήρι σπάει• δε γυρίζει•

κόβει τα χέρια του, λεκιάζει τό τραπεζομάντιλο, το παντελόνι του, τον τοίχο•

μια κόκκινη μορφή τον κοιτάζει κατάματα• χαμηλώνει τό βλέμμα• δοκιμάζει

να δει τα παπούτσια του, το ρολόι του χεριού του• το κίτρινο δόντι

ακόμη φυλαγμένο στο κουτί των σπίρτων μ’ ένα μαύρο κουμπί•

αχ, – λέει – τί να πεις; όπου είναι τί αίμα δε χωράει άπατη.