Κύριε των έχθρων μου — λέει• Κύριε των ανύπαρκτων φίλων•

Κύριε των σίγουρων νεκρών, αγκομαχώ, σκάβω το βράχο•

φαγώθηκαν τα νύχια μου, πέτρες και πέτρες, δίχως σπίτι•

έχω ένα σύγνεφο, μια πρόκα, πλαγιάζω στο χώμα•

αυτά άφησέ μου τα, Κύριε των λύκων• στο τρίτο σκαλοπάτι

ακουμπώ την τανάλια, τραβάω την κουρτίνα, σκεπάζω τη ρωγμή

τον τοίχο τον ξέρω καλά κι απ’ τις τέσσερις μέσα πλευρές του, —

άσε τουλάχιστον, Κύριε, θεόγυμνος να συνουσιαστώ με τον τοίχο

ματώνοντας αλλιώς τά γόνατά μου, Κύριε, αλλιώς πονώντας.