θα ‘ρθουν και πάλι οι άπλες γραμμές, τα ορατά σχήματα, τα χρώματα

το χέρι παράλληλα στα πλευρά, δοσμένο ή κλεισμένο,

χωρίς άλλο νόημα, χωρίς δισταγμό, προφύλαξη, φόβο,

εύπιστο στη δική του μοναξιά — ένα ήσυχο χέρι, αφημένο

στο φως του παράθυρου, ν’ άκουε ι, να βλέπει μες στα φύλλα

τα πορτοκάλια σ ά ν χρυσά σπουργίτια — και το σ ά ν να ‘ναι δικό του

πάνω απ’ τις προσφορές και τις αιτήσεις πού το ‘χαν σφραγίσει.



Εσύ είχες βάψει κόκκινο τ’ άλογο εκείνο; Να το τώρα

κατάλευκο ξανά καλπάζοντας στο πεθαμένο δάσος.