Στένεψε ό κύκλος φράξανε την τελευταία χαραμάδα όλο όλο

με μικρό γνέψιμο του κεφαλιού να πεις ένα ναι ή ένα οχ ι, —

δεν ξέρεις ποιος άκουει, ποιος βλέπει. Τους νεκρούς τούς κουβαλήσαν

άλλους στο θέατρο ή στο μαρμαράδικο, λιγοστούς άλλους στο νεκροτομείο —

αν σε καλέσουν για αναγνώριση, «δεν ξέρω» λες — κι αλήθεια δεν ξέρεις –

όλοι οι νεκροί έχουν το ίδιο πρόσωπο — δικοί μας όλοι

τα ρούχα τους ανάκατα, σωρός, τρύπια απ’ τις σφαίρες, όμοια.

Ξάφνου εκείνες οι πλατιές χειρονομίες των σκοτωμένων στο μαρμάρινο τραπέζι,

και συ να κάνεις πώς δεν ξέρεις ποιός τραβάει τούς σπάγκους.