Νεκροί λησμονημένοι κάτω απ’ τις μεγάλες παρελάσεις•

πόρτες κλειστές, προσχήματα, ο φόβος που σώπαινε, το παλιό πανωφόρι

πάνω απ’ τη σκάλα, η ομπρέλα, οι γαλότσες. Ό καθρέφτης θυμόταν.

Είχες μια τόσο ασυντόνιστη φωνή. Προσπάθησα — έλεγες — να πειθαρχήσω.

Το βράδυ φτάναν οι διαδηλωτές στο καφενείο• χτενίζονταν πάνω απ’ το νιπτήρα.

Τα συνθήματα στους τοίχους είχαν τη θλίψη της υπερβολής. Τότε

φοβήθηκαν τά σιωπηλότερα λόγια• βαλαν τα χέρια στις τσέπες,

άγγιξαν τα μεριά τους• έμαθαν πάλι. Αυτός πού βγήκε

δεν έκλεισε την πόρτα. Η νύχτα ερχόταν από κει θεοσκότεινη

μ’ όλη την ειλικρίνεια του ανεμπόδιστου μαύρου,

με τα κλεμμένα ψεύτικα σκουλαρίκια της. Τότε ό Σωτήρης:

«το πιο βαρύ φτερό, το ασήκωτο — είπε — είναι το σώμα». Κάποιος

έσβησε ανειδοποίητα τα φώτα• γδυθήκαμε• τ’ ανάψαμε πάλι.

Κανένας δε γνώρισε κανέναν. Όλοι ήμαστε αθώοι.