Ά ναι, γερνάνε και τ’ αγάλματα και τα ποιήματα.
Πολλοί είχαν πάρει μέρος στην ιστορία εκείνη —
άνθρωποι, ζώα, παιδιά, ποτάμια, δέντρα,
αγόρια και κορίτσια με μοτοσικλέτες, δυο άσπρες πάπιες,
ο σιωπηλός τρελός μ’ ένα αποτσίγαρο κι ένα παξιμάδι·
κι ήταν τότε ένα χρυσό θερινό μεσημέρι κι ανεμίζαν
τα πούπουλα σφαγμένης κότας λάμποντας στον αέρα,
κι ή θεία Ευαγγελία στην κουζίνα καθάριζε μπάμιες,
και μια μεγάλη πεταλούδα κάθισε στην αλατιέρα.
Κανένας, μα κανένας δεν ήξερε τότε
πως το παροδικό περνάει στο μύθο. Στο σταθμό του τραίνου
ήρθε και κάθισε σ’ ένα παγκάκι μια γερόντισσα μαυροφορούσα
κρατώντας στην ποδιά της ένα καλάθι αυγά σα να ’ταν
το μόνο πράγμα πού ’χε στον κόσμο. Εκεί αποκοιμήθη.
Κάποιος περαστικός της πήρε το καλάθι. Κι έπεσε ή νύχτα.
Ά, ναι, γερνάνε και τ’ αγάλματα και τα ποιήματα κι
οι μνήμες των ηρώων.