Να ζωγραφίζεις πέτρες, ήσυχος, ξεχασμένος,
ακολουθώντας τις βουβές υπαγορεύσεις τους. ’Ιδού, μια κόρη
πάναγνη, ωραία, με στήθος γυμνό. Στη ματιά της
φέγγει η δική σου θλίψη που δεν την ερωτεύτηκες. Ιδού,
κι ο αρχαίος έφηβος με την ταινία στους βοστρύχους
και με την άψογη κατατομή. Πιθανόν δισκοβόλος,
πιθανόν μουσικός. ’Αλλά δεν έφτασε η πέτρα
να σχεδιάσεις και τη λύρα πάνω στο γόνατό του. ‘Ωστόσο
αργά τη νύχτα, περασμένα μεσάνυχτα, ακούς
την άφαντη λύρα να ηχεί σ’ ένα εξαίσιο τραγούδι,
ένα δικό σου ανείπωτο τραγούδι, ενώ
τ’ ασθενοφόρα πολυθόρυβα κάτω στο δρόμο
περνάνε μεταφέροντας τούς 78 σκοτωμένους.