Είναι δικά μας όλα τούτα που άφησαν έξω απ’ την πόρτα τους

οι κλειδωμένοι άνθρωποι

το χουγιατό του αγέρα στις σκοτεινές κάμαρες

η μουσική που κατεβαίνει σε μεγάλα κύματα χτυπώντας τα

παραθυρόφυλλα

η σιωπή που ανοίγει την τσάντα της και κοιτάζεται στο τετράγωνο

καθρεφτάκι της

κι αυτή που τυλίγεται σε μια στρατιωτική κουβέρτα πάνου στο

μουράγιο

κι αποκοιμιέται δίπλα στο ταγάρι της.



Είσαι και συ που ανάβεις το τσιγάρο σου μ’ ένα άστρο πάνω απ’ το

ήσυχο κοπάδι της ψυχής σου

σαν το σκοπό που αγρυπνάει πάνω απ’ το κοιμισμένο στράτευμα

να συλλογιέται μια γυναίκα

τη θάλασσα

την πολιτεία με τις σημαίες

τις σάλπιγγες

τη σκόνη του ήλιου και τη δόξα των ανθρώπων.



Κ’ είναι στο πλάϊ σου -το ξέρεις-

ετούτο το μεγάλο χαμόγελο

σαν το στρογγυλό ξυπνητήρι πλάϊ στον ύπνο του εργάτη.

Καιρός να κοιμηθούμε λίγο. Μη φοβάσαι.

Κουρντισμένο καλά. Θα σε ξυπνήσει στην ώρα σου,

με το κουβά της αυγής που ανεβάζει το νερό απ’ το πηγάδι

με το σύρσιμο μιας προκήρυξης που ρίχνει αθόρυβα το φως

κάτου απ’ τη πόρτα της σιωπής σου. Νάσαι σίγουρος. Θα σε

ξυπνήσει.