ΠΙΚΡΟ-πικρό το Σαββατόβραδο της γειτονιάς, όταν στρίβει στη γωνιά η ρομβία

και μένουν κάτι νότες στο δρόμο με τα λασπόνερα

σαν τα μουσκεμένα ξυλοπάπουτσα στον κοινό διάδρομο της προσφυγικής παράγκας.

Οι ώρες του δειλινού είναι μετρημένες με κείνο το παλιό ρολόι

που τόχαμε κλείσει βιαστικά στην κασέλα της πεθαμένης

ανάμεσα στα μάλλινα αποφόρια. Τα μεσάνυχτα μας είχε ξυπνήσει

το ξυπνητήρι, παίζοντας τη γνωστή βραχνή μαζούρκα του-

ήταν σαν ένα παιδί θαμμένο ζωντανό

που χτυπούσε με τα μικρά του χέρια το κλεισμένο φέρετρο. Πολύ μας φόβιζαν

σαν είμαστε παιδιά

οι λαμπάδες κ’ οι μωβ κορδέλες με τα χρυσά γράμματα

γι’ αυτό είμαστε λυπημένοι κάθε που βράδιαζε

γιατί τα δειλινά πάνου απ’ το μπαλκόνι του σπιτιού μας, στο νησί,

ήταν σα μωβ κορδέλες. Κι ο ύπνος μας φόβιζε

σαν κάποιος μας κλείδωνε και να μην είχαμε μεις τα κλειδιά.

Κι αν ξέχναγαν να μας ανοίξουν κι αν δε μπορούσαμε να μιλήσουμε σαν τη

γριά Ρακέν;

Μα ακούγαμε που κουβεντιάζαν οι μεγάλοι στην τραπεζαρία,

και κάτου απ’ την πόρτα είταν πεσμένο ένα κομμάτι φως της λάμπας. Δεν

φοβόμασταν τότε.

Τώρα ο ίδιος ο Δήμαρχος, λέει,

βγήκε να παραδώσει τα κλειδιά της πόλης.

Μην περιμένεις πια να σ’ ανοίξουν. Πρέπει μονάχος να νοιαστείς.

Πρέπει να σπάσουμε την πόρτα. Θα τα καταφέρουμε.

Γιατί η αγάπη μας είναι πιο πολλή απ’ τη μοναξιά μας.