Είσαι μια κόρη καστανή στην Κρήτη είσαι ανεμώνα
Παντρεύτηκες έναν χειμώνα και έγινες πριγκίπισσα
Σε μια ανύποπτη στιγμή τραγούδησα την ομορφιά σου
Και μέθυσα απ’τα φιλιά σου μια νύχτα καλοκαιρινή

Το όνειρό σου άνοιξε και πάρε με και πάρε με
παράπονα και άρνηση μου άφησες μου άφησες

Έχεις δυο άστρα για καημό και έρωτα παραδεισένιο
Από τα Θεία κερασμένο με φωτεινά παράθυρα
Μια λάμψη έριξες στη γη απ’το Τυμπάκι ως το Τζερμιάδο
Και μια σε βρίσκω μια σε χάνω και μια σε βρίσκω στη σιωπή