Πού να βρω τον ταχυδρόμο να σου στείλω, μάνα μου
να μου πλύνεις το μαντίλι με το μαύρο κλάμα μου

στο γιαλό να το διαβάσεις σε σαράντα κύματα
για του γυρισμού τη μέρα όταν βρω τα βήματα.

Πού να βρεις τον ταχυδρόμο να μου στείλεις, μάνα μου
δυο κλαράκια απ' τη γλάστρα με τη μαντζουράνα μου

και μια χούφτα άγιο χώμα να το κάνω φυλαχτό
'δώ στα έρημα τα ξένα όταν νυχτοπερπατώ.

Πού να βρω δεντρί με ίσκιο ν' αποστάσει ο στεναγμός
μες στα στήθια μου σαράκι γίνηκε ο μισεμός

και μου λιώνει το κορμάκι και μου καίει την καρδιά
και μαραίνομαι σαν φύλλο μες στην κοσμοχαλασιά.

Πού να βρει, γλυκιά μου μάνα, δύναμη κι απαντοχή
να παλέψει με τα χρόνια το γερμένο σου κορμί

να προσμένεις στο κατώφλι άσπρη μέρα να φανεί
να γεμίσει η αγκαλιά σου κσι η άδεια σου ψυχή.

Μες στους ξένους είμαι ξένος, μοναχός κι ορφανεμένος
απ' τον τόπο μου διωγμένος, πρόσφυγας ξεριζωμένος

κι όπου πέφτω να πλαγιάσω λίγον ύπνο να χορτάσω
τούτ' η ξένη γης με σπρώχνει το ξενάκι τ' αποδιώχνει.