Είναι ένας κίτρινος καπνός που μας τυλίγει
στου λιμανιού τις αποβάθρες, στα μουράγια
όλο πληθαίνουν ένα γύρω τα ναυάγια
και η ζωή μας πάντα βγαίνει τόσο λίγη.

Τοπίο γκρίζο της καρδιάς το πανωφόρι
ξύλο που καίγεται κι αφήνει πίσω στάχτη
πάνω μας βγάζει ο καιρός όλο το άχτι
του γυρισμού λησμονημένο το βαπόρι.

Πού να ‘βρει χώρο το κορμί να ξαλαφρώσει
μιαν αγκαλιά ζεστή τη γύμνια να τυλίξει
πριν το χαμόγελο στα χείλη μας πετρώσει

τα χέρια λύνουν τα σκοινιά κι όλο ματώνουν
λυσσάει ο άνεμος στην ξέρα να μας ρίξει
δυο μάτια στο γιαλό θυμάμαι που βουρκώνουν.