Θα γίνω κρίνο με τα κρίνα,
θα μάθω αν έχουνε καρδιά,
αν ονειρεύονται κι εκείνα
και ξεψυχούνε στα κλαδιά...

Και στα φεγγάρια τ’ ασημένια,
στον κρυσταλλένιο το γιαλό,
τη γλώσσα την τριανταφυλλένια
θα μάθω να κρυφομιλώ...

Θα μάθω πώς κρυφαγαπούνε
και κλαίνε οι πράσινοι κισσοί,
και τ’ αστεράκια θα μου πούνε
τη θλίψη τους, που’ ναι χρυσή...

Και αφού με μάθουν την λαλιά των,
στον ολογάλανό βυθό,
στις αρμονίες των κυμάτων
θα πέσω ν’ αποκοιμηθώ...

Και τη φτωχή καρδιά μου οι κλώνοι
θα την αρπάξουν, πριν πνιγώ,
και θα την κάμουν έν’ αηδόνι,
γλυκό-γλυκό, σιγό-σιγό...