Μοιάζει η ψυχή σου με αγρίμι που ουρλιάζει
μοιάζει ο κόσμος σου να καίγεται στο φως
της μοναξιάς σου το μπουρδέλο χρώμα αλλάζει
και στο κρεβάτι σου κοιμάται ένας νεκρός.

Είναι τα όνειρα οι φίλοι και οι εχθροί σου
με τις φωνές τους σου τρελαίνουνε τον νου
φύτεψες μαύρες παπαρούνες στην αυλή σου
κρέμασες θάλασσες στη μέση τ’ ουρανού.

Σταγόνες κόκκινες στο πάτωμα κυλάνε
δεν νιώθεις τίποτα, δεν βλέπεις την βροχή
ακούς τους δαίμονες που δίπλα σου γελάνε
ακούς τον θάνατο που χρόνια σε καλεί.

Μοιάζει η ψχή σου με αγρίμι που ουρλιάζει
μοιάζει ο κόσμος σου να καίγεται στο φως
πιστή ερωμένη σου η παράνοια σ’ αγκαλιάζει
κι εσύ βυθίζεσαι, σαν νά ναι.. ωκεανός!..