Βἀζω μπροστἀ να ατσαλὠσω την ψυχἠ μου
σ᾽αυτἀ που μου ἐρχονται και μπαἰνω στα βαθιἀ
Μα δεν με νοιἀζει αν θα χἀσω το κορμἰ μου
δεν σταματἀω μἐχρι να βρὠ στεριἀ

Βἀζω μπροστἀ και αρματὠνω το βαρκἀκι
μ᾽ἐνα πανἰ που δε χορταἰνει το βοριἀ
Κουπιἀ ν᾽αντἐχουν και μακραἰνω απ᾽το νησἀκι
και τ᾽ἀποθἐματα στ᾽αμπἀρια λιγοστἀ

Μ᾽αφἠνουν πἀνω στο κατἀρτι μεθυσμἐνο
μ᾽ἐνα τραγοὐδι που θυμἀμαι απο παλιἀ
Το πιο μεγἀλο λἐει ψἐμμα εἰναι ειπωμἐνο
πως ὀλα μἐσα στη ζωἠ εἰναι τυχερἀ

Κι ὀταν ζυγὠσω και πατἠσω την Ιθἀκη
δε θα᾽χω αφἠσει την ψυχἠ μου να βραχεἰ
θα με θυμοὐνται πειρατἐς και λωτοφἀγοι
να τους το τραγουδὠ παρἀξενα στ᾽αυτἰ