Ὀταν ἐρθει η ώρα να κρυφτείς
σου κλείνει μάτι ο εαυτός σου ο συγγενής
κι εσυ του γνέφεις

Ἐξω απ᾽τα νερά σου σα ληστἠς
μιάς ἀνομης απτἀτης μυστικής
ὐστερα τρἐχεις

Μυαλὀ μου
που γυρνἀς κἀθε πρωἰ
για μιἀν εικόνα;

Ντὐσου τα κουρἐλια σου λοιπὀν
ἀφωνος και πἀντοτε απὠν
σε ξἐνο αιὠνα

Μα της ψυχής η μοναξιἀ εἰναι κανὀνας
που ψἀχνει εξαἰρεση να βρεί
πες μου μια λἐξη σου πρἰν ἐρθει ο χειμὠνας
και πἀλι μὀνο μου με βρεἰ

Στἠν πλἀτη τι φορτἰο κουβαλἀς;
Ποιὀν πὀνο αγκαλιἀζεις και φιλἀς
μες στους ανθρὠπους;

Δεν ἐμαθες τα λὀγια ν᾽αγαπἀς
μἐσα στα ἰδια παραμὐθια τριγυρνἀς
σε ξἐνους τὀπους