Στους δρόμους που μεγάλωσα
με μπάλα και ξυλίκι
φυσά της μνήμης η νοτιά
κι η παιδική μου αποκοτιά
με πιάνει απ΄ το μανίκι

Κάτι με πάει στην αρχή
που όλα εξηγούνται
στης μνήμης το μικρό νησί
να βρώ του κόσμου την αρχή
την τρυφερή μου μοίρα
στα χέρια σου Καΐρα

Οι μέρες μου δεν άνθισαν
σε γλάστρες και μπαλκόνια
με χαιρετούσε η γειτονιά
σαν διάβαινα καμαρωτά
με τρύπια παντελόνια