Είμαι εγώ η Ψυχή,
μυστικέ έρωτά μου,
και σε βλέπω σ’ αγγίζω,
στα κρυφά στα βαθιά μου.

Ώ γλυκέ μου, κοιμάσαι
στα πλατιά της ερήμου,
ναι, κοιμήσου, καλέ μου,
αγρυπνά η ζωή μου.

Είναι νύχτα τριγύρω,
που οράματα πλέκει,
μη φοβάσαι, κοιμήσου,
η Ψυχή παραστέκει.

Κι όσα δάχτυλ’ αγγίξουν
κι όσα χείλη σου πούνε,
μη φοβάσαι, εμένα,
θ’ ακουμπήσουν, θα δούνε.

Πάντ’ αθάνατα νέος,
πόνε εσύ και χαρά μου,
θα περάσεις, θα ζήσεις,
τρυφερέ Ερωτά μου.

Δε θα σβήσεις, κοιμάσαι
χίλιους ύπνους ονείρου,
σ’ έχω φέρει στους κόσμους,
απ’ τη γη του απείρου.

Και ξυπνάς απ’ τον ύπνο,
στη μαγεύτρ’ αγκαλιά μου,
δε θυμάσαι, δεν ξέρεις
την κρυφή τη θωριά μου.

Σε κρατώ πια σε έχω
είσαι εσύ το κορμί μου,
σου γελώ, σε κοιτάζω,
σου φυσώ την πνοή μου.

Και ρωτάς τι να είμαι,
εγώ που σ’ έχω βαθιά μου,
σε φιλώ και σου λέω
«η Ψυχή σου, ‘Ερωτά μου».