Να φοβηθείς τον θάνατο – τι κρύα ανατριχίλα! –
αν έρθει σαν την παγωνιά στης λεμονιάς τα φύλλα,
που κρυσταλλώνει τους χυμούς πριν άνθος ξεπηδήσει.
Πουλάκι αν είσαι που ποτέ δεν έχει κελαηδήσει,
να φοβηθείς του κυνηγού την πυρωμένη σφαίρα.
Αν μόλις πρόλαβες να πεις στον ήλιο καλημέρα
κι αντίκρισες κατάματα την ματωμένη δύση,
να φοβηθείς τον θάνατο, γιατί δεν έχεις ζήσει…

Μην φοβηθείς τον θάνατο, το κοφτερό δρεπάνι
αν στο λαιμό του έρωτα το ’χει η καρδιά λειάνει.
Αν ξόδεψες τα βόλια σου όχι κατά πως τύχει
αλλά σε στόχους που έβαλες κι ας μην έχεις πετύχει,
αν πυρωμένα πάτησαν τα πόδια σου στο χιόνι
κι άφησες φλόγες πίσω σου κι ο πάγος αναλιώνει
κι ένα ρυάκι απ’ την νεκρή φύση ξανακυλήσει,
μην φοβηθείς τον θάνατο, γιατί θα έχεις ζήσει!