Πώς φεύγουνε τα χρόνια, μαμά
Ακούω μια μπαλάντα στο ραδιόφωνο να λέει
για όλα αυτά που δεν περίμενα σ' εμένα να συμβούν
Και να, η φωνή μου αντί να τραγουδάει, κλαίει

Κι όλα τα όνειρα απλά με προσπερνούν
σαν λεωφορεία που ποτέ δεν σταματούν
κι ούτε να φύγω, ούτε να μείνω δεν μου βγαίνει
Ο χρόνος άδικος, ποτέ δεν περιμένει

Πώς φεύγουνε τα χρόνια, μαμά
'Εχω ακόμα τα φιλιά σου στα μαλλιά μου
Κι ας σου γυρνάω όλα τα "πρόσεχε", μαμά
Νιώθω παιδί, κι όμως χωράς στην αγκαλιά μου

Κι η μουσική μου μοιάζει άγνωστη κι αυτή
Ψάχνω παντού τον Χατζιδάκι και τον Γκάτσο
Κι όλο κοιτάω αυτά που γράφω μ' ενοχή
Η εποχή μου ρίχνει μαύρο να σωπάσω

Μα μέσα σ' όλα αυτά, είμαι τόσο τυχερή
Κοίτα πώς μπαίνει απ' τα παράθυρα η αγάπη
Δεν την θυμάμαι να μου λείπει ούτε στιγμή
Πριν τα σαράντα κι η καρδιά μου είναι γεμάτη

Πώς φεύγουνε τα χρόνια, μαμά
Την ομορφιά μου προσπαθώ να εκτιμήσω
Κι όλα τα δώρα σου, τις νότες στο πικάπ
Μα πιο πολύ, που έχω έσένα ν'ακουμπήσω

Κι αφού τα όνειρα ακόμα κυνηγώ
στους ανεμόμυλους κρεμάω τα λερωμένα
κι ίσως μια μέρα να 'χει φύγει ο καπνός
κι απο τα μπαρ βρεθώ ξεκούραστη και νέα...