Στα μάτια μόνο φαίνεται ο πόνος του ανθρώπου
που μια ζωή περπάτησε επάνω σε σχοινί
ακροβατώντας στην κορφή ενός χαμένου τόπου
ελεύθερος κατάδικος που ψάχνει για ποινή.

Στο χάδι μόνο φαίνεται η ελπίδα του ανθρώπου
που ναυαγό τον έλουσε το κύμα κι η βροχή
σα χάραζε η θάλασσα το σχήμα του προσώπου
και με ρυτίδες άνοιγε δρόμο στην αντοχή.

Όπου τελειώνει η θάλασσα τα πέλαγα αρχινάνε
και πέρα από τα πέλαγα σα φάρος η καρδιά
φωτίζει όσα νοσταλγούν αυτοί που ξενυχτάνε
κάτω από γκρίζο ουρανό και σύννεφα μαβιά.

Θα ανθίσει άραγε χαρά πάνω σε στέρεο χώμα;
Θα έρθουν άραγε πουλιά πάνω απ’ τη στείρα γη;
Τα σύνορά σου άνοιξε, κόσμε, σε θέλω ακόμα
κι ας ήσουν ένα ψέμα και μια ανοικτή πληγή.