Όχι, όχι δε φοβάμαι
τι κι αν μόνη μου κοιμάμαι
τέλος πια στην αγωνία
υπερέχω στα σημεία.
Φτάνει, φτάνει δίχως άλλο
θα σου δώσω και ρεγάλο
δυο φιλιά, μια καρδερίνα
να την έχεις στην κουζίνα.

Έλα, έλα μη λυπάσαι
όσα φύγαν να θυμάσαι
του βουνού είμαι πουλάκι
σου χαρίζω το κλουβάκι...
Σύρμα, σύρμα κι είναι λίγη
η ζωή σα σε τυλίγει
φυλακή μέσα στα πρέπει
και παράθυρο δε βλέπει.

Μέλι, μέλι και κανέλα
τρέχω πριν μου έρθει τρέλα
σ’ ένα χρόνο και δυο μήνες
θα σου γράφω, εν Αθήναις...
Νύχτα κάνε μου τη χάρη
άναψέ μου το φεγγάρι
μες στου ονείρου του την πλάνη
κερδισμένος κι όποιος χάνει.

Έλα, έλα μη λυπάσαι
όσα φύγαν να θυμάσαι
του βουνού είμαι πουλάκι
σου χαρίζω το κλουβάκι...
Σύρμα, σύρμα κι είναι λίγη
η ζωή σα σε τυλίγει
φυλακή μέσα στα πρέπει
και παράθυρο δε βλέπει.