Έρχεσαι στον ύπνο μου σαν ίσκιος λυπημένος
στο παρελθόν δεμένος με αόρατη κλωστή·
ποτέ μου δεν κατάφερα αγάπη να σου δώσω
και θες να επανορθώσω πριν έρθει το πρωί.

Έρχεσαι στη σκέψη μου σαν μοίρα προδομένη
και κείνο που μου μένει για να εξιλεωθώ,
τις νύχτες μόνη να γυρνώ, μαζί με το φεγγάρι
και για δική σου χάρη να σιγοτραγουδώ.

Από όλες τις αλήθειες μου εκείνη που με καίει
είναι τα λόγια που ποτέ δε μπόρεσα να πω
και μες στις άδειες νύχτες μου σαν καραβάκι πλέει
μόνη και ακυβέρνητη, η λέξη σ’ αγαπώ.