Ν’ άνοιγα μια αυγή τα παραθύρια
σ’ άλλο κόσμο πιο καλό,
να `τρεχαν οι βρύσες μας ζαφείρια
και αθάνατο νερό.

Ασ’ τα όνειρα Βαγγέλη,
δεν ταιριάζουνε σε μας,
η ζωή αλλιώς τα θέλει,
δούλευε και μη μιλάς.

Να `σπαγαν του κόσμου οι καθρέφτες
να γινόμασταν παιδιά,
να κρεμάγανε όλους τους ψεύτες
μιαν αυγή απ’ τη ροδιά.