Το μύθο τούτο θα σας πω που από μικρός τον ξέρω.
Κείνα τα χρόνια τα παλιά λίγο μετά το θέρο
οι χωριανοί μας έστηναν φτωχά το πανηγύρι
μέσα στα δέντρα τα δασιά πιο κει απ' το γεφύρι

Λίγο κρασί, λίγο φαΐ, το γλέντι ακολουθούσε
με το κλαρίνο που 'κλαιγε και σιγοκελαηδούσε.
Σέρνανε λίγοι το χορό κι αυτοί παραπατούσαν
κι οι άλλοι ψευτοπίνανε και λιανοτραγουδούσαν.

Στα ξάφνου ελάφι φάνηκε, πήγε να ξαποστάσει
κι απ' της πηγής τ' αγίασμα να πιει να ξεδιψάσει.
Σταμάτησαν τα όργανα, ησύχασε στην άκρη
και το' πιασε παράπονο και κύλησε ένα δάκρυ.

Έτσι λοιπόν κάθε χρονιά ερχόταν ένα ελάφι
να πιει νερό απ' την πηγή κι όπως η μοίρα γράφει
να κάτσει εκεί και να γδαρθεί, στη σούβλα να γυρίσει,
να φαν, να πιουν οι χωριανοί και η γιορτή ν' αρχίσει.

Μα μια φορά τους άργησε, ξεχάστηκε να φτάσει
την ώρα που 'πρεπε να 'ρθει κι ο κόσμος είχε βιάση.
Κι όταν στο τέλος φάνηκε , προτού καν ησυχάσει,
το πιάσανε και το 'σφαξαν, το πλήθος να χορτάσει.

Κι αν το ελάφι χάθηκε για πάντα απ' τη γιορτή μας,
εμείς κουράγιο το 'χουμε, καθήκον της ζωής μας,
κάθε χρονιά να στήνουμε κεφάτο πανηγύρι
μέσα στα δέντρα τα δασιά πιο κει απ' το γεφύρι.