Σ’έγλυφε όλη νύχτα το φεγγάρι
κι εγώ ζήλευα
που δεν μ’ευλόγησε με τη δική του χάρη
που δεν μετάλαβα γουλιά απ’ τη δική του χάρη
κι εγώ ζήλευα
Ήταν ο οίστρος σου κρυφός
και με το φως άστραφτε η μαρμαρυγή σε ατόφιο άσπρο πέτρωμα
Καλέμια δάχτυλα κι η ανάσα μου τροχός
έσκαβαν πάνω σου μιαν ομορφιά απροσμέτρητη
κι εγώ ζήλευα
που δεν μ’ευλόγησε με τη δική του χάρη
που δεν μετάλαβα γουλιά απ’ τη δική του χάρη