Να ‘ταν ο κόσμος ένα γυάλινο ποτήρι
και η ζωή μου κατακόκκινο κρασί.
Να ‘ταν να μ’ έπιναν τα δυο γλυκά σου χείλη
που ‘ναι παράδεισος και κόλαση μαζί.

Να ‘σουνα, λέει, ολοστρόγγυλο φεγγάρι
σε κάποια άκρη, να κοιμάσαι, του ουρανού.
Κι όταν αργούσε ο Μορφέας να σε πάρει
με ένα σου βλέμμα, να μου έπαιρνες τον νου.

Μα εσύ είσαι το κορίτσι το δικό μου
φεγγάρι κι αν δεν είσαι, τι μ’ αυτό;
Τα δυο σου μάτια όταν με κοιτάζουν
αυτό μου είναι αρκετό.

Να ‘σουνα μάτια μου πειρατικό καράβι
και το κορμί μου, μια θάλασσα βαθιά.
Να σ’ έχω μες την αγκαλιά μου κάθε βράδυ
και να μου λες, τα πιο βαθιά σου μυστικά.

Να ‘σουνα, λέει, ολοστρόγγυλο φεγγάρι
σε κάποια άκρη, να κοιμάσαι, του ουρανού.
Κι όταν αργούσε ο Μορφέας να σε πάρει
με ένα σου βλέμμα, να μου έπαιρνες τον νου.

Μα εσύ είσαι το κορίτσι το δικό μου
φεγγάρι κι αν δεν είσαι, τι μ’ αυτό;
Τα δυο σου μάτια όταν με κοιτάζουν
αυτό μου είναι αρκετό.