Το ξέχασες πως ήσουν για μένα ο κόσμος όλος
και άνοιξες την πόρτα να φύγεις μακριά
Μα κάτσε και θυμήσου τις ώρες τις μεγάλες
σ’ αυτές που το κορμί σου χρωστάει την καρδιά.

Μη με κοιτάζεις έτσι μ’ αυτό το άδειο βλέμμα
μη μου φωνάζεις τέρμα ζωή κόβεις στη μέση
Μη μου ζητάς ν’ αντέξω στης μοναξιάς τα μέρη
του πόνου το μαχαίρι πώς θες να το παλέψω.

Τι σού ’ταξε η μοίρα και φεύγεις και μ’ αφήνεις
μια αγκαλιά πατρίδα πώς κάνεις ξενιτιά.
Το ξέχασες πως είπες πως θα ’σαι εσύ για μένα
το στήριγμα κι η ελπίδα σε κάθε αναποδιά.