Ήμουν αμίλητη, θλιμμένη, σκυθρωπή και μόνη
σαν ένα ερείπιο διαμέρισμα χωρίς μπαλκόνι,
μα όταν σε πρωτοείδα έλαμψε το πρόσωπο μου
πρώτη φορά γνωρίστηκα με το χαμόγελό μου.

Σε είδα και ξέχασα σχεδόν το όνομα το δικό μου.

Κοίτα να δεις που μπορεί και να ‘χω ερωτευθεί
ποιος να μου το έλεγε αυτό πνεύμα, ανυπότακτο εγώ.
Δεν έχω υπάρξει ουραγός και κτήμα εγώ κανενός
μα τώρα μ’ ένα φιλί σου δίνω ύδωρ και γη
κοίτα να δεις που μπορεί μέχρι και αυτό να συμβεί.

Ρωτούσαν όλοι, είσαι καλά και εγώ τους απαντούσα
μια χαρά μα μέσα μου και πάλι αυτοκτονούσα,
σε γνώρισα και αναθεώρησα το κάθετι μου
τώρα είσαι το σημείο αναφοράς για την ζωή μου.

Είσαι η χαρά μα συγχρόνως και η εξάρτησή μου.

Κοίτα να δεις που μπορεί και να ‘χω ερωτευθεί
ποιος να μου το έλεγε αυτό πνεύμα, ανυπότακτο εγώ.
Δεν έχω υπάρξει ουραγός και κτήμα εγώ κανενός
μα τώρα μ’ ένα φιλί σου δίνω ύδωρ και γη
κοίτα να δεις που μπορεί μέχρι και αυτό να συμβεί.