Πώς, πώς με αφαιρείς
απ’ το τοπίο της ζωής σου,
πώς παίρνεις το χαρτί
πώς σκίζεις τη μισή, την ύπαρξή σου.

Και
και πώς θα σταθείς
έτσι μισή σε τόσο μέλλον
στον κόσμο είναι βοριάς
μονάχη πώς θα πας
χωρίς να με φοράς;

Σ’ αγαπούσα μόλις χθες
πώς μπορείς και μου το λες
λες και έχει ένα διακόπτη η καρδιά
που τον κλείνεις και ξεχνά.
Σ’ αγαπούσα κι εννοώ
τότε, τώρα κι όσο ζω
κι άμα φύγω πρώτος στον ουρανό
κι από ‘κει θα σ’ αγαπώ.

Πώς, πώς με εξαιρείς από το φως
κι από τον ήλιο
δε λέγαμε εμείς χωρίς τους δυο κανείς,
πώς ν’ ανατείλω;

Κι αν
κι αν με ξαναδείς έστω στην άκρη του ματιού σου
συγγνώμη μη μου πεις
κι αμίλητη να ‘ρθεις
στα χέρια μου να μπεις.

Σ’ αγαπούσα μόλις χθες
πώς μπορείς και μου το λες
λες και έχει ένα διακόπτη η καρδιά
που τον κλείνεις και ξεχνά.
Σ’ αγαπούσα κι εννοώ
τότε, τώρα κι όσο ζω
κι άμα φύγω πρώτος στον ουρανό
κι από ‘κει θα σ’ αγαπώ.