Της μουσικής παιδί, της νύχτας φίδι,
γιορτάζανε μαζί του οι οχιές,
γιατί το μίσος τό ’χε δαχτυλίδι,
τους φίλους του, για να πατά, σανίδι.
Στην όρεξή του σβήναν οι βροχές
και θήλαζε δυο δράκους για παιχνίδι.

Τριάντα χρόνια τον κοιλοπονούσαν
αστρίτες και αράχνες και σκορπιοί
κι άλλα τριάντα χρόνια τον γεννούσαν
στης μουσικής το στρώμα, που πατούσαν
το θεϊκό ταλέντο κι η ντροπή,
αφού τη Θεία Δίκη υπηρετούσαν.

Αυτά που έχει πει δεν είν’ τραγούδια.
Με το μαρτύριο μοιάζουν του ασκητή
και τα φιλιά μιας νύχτας του Ιούδα.
Κλωστές από μετάξι και βελούδα...