Του λύκου η ώρα, λένε. Του λοστρόμου.
Χαράζει ώρα λύκου νοητού
σ’ ευχή του Ιωάννου Χρυσοστόμου.
Η ώρα της πατρίδας. Του αστρονόμου,
που βλέπει κόσμους άσωτου στρατού
να λάμπουν στη σκιά μιας λαιμητόμου.

Του λύκου η ώρα τώρα στη ζωή μας.
Στα πένθη, στη φιλία, στη χαρά.
Σ’ αυτό που δεν αντέχει το κορμί μας
κι όμως τ’ αντέχει Γένος και Φυλή μας.
Τρομοκρατία στρώνει η ομορφιά
να γονατίζει πάντα την ψυχή μας.

Ο νοητός ο λύκος είναι ο χρόνος.
Των αισθημάτων πάντα κηπουρός.
Ο έφεδρος της λύπης δολοφόνος.
Ο νοητός ο λύκος είναι ο χρόνος.

Ο νοητός ο λύκος είναι Κρόνος.
Στα μέγαρα της νύχτας θυρωρός.
Του στέμματος των όρκων πατροκτόνος.
Ο νοητός ο λύκος είναι Κρόνος.

Και Κάτω Κόσμος είναι πάντα η Σμύρνη.
Πλαστήρας, Βενιζέλος. Το Γουδί.
Στο αίμα η Βασιλεύουσα. Κοφίνι
με τ’ άπλυτα της Γης. Το κομποσκοίνι.
Ο αυτοκράτωρ πίσω απ’ το ναδίρ.
Ο Σολωμός κι ο Κάλβος. Η Σελήνη.

Και Κάτω Κόσμος είναι πάντα η Σμύρνη.
Πλαστήρας, Βενιζέλος. Το Γουδί.
Στο αίμα η Βασιλεύουσα. Κοφίνι
με τ’ άπλυτα της Γης. Το κομποσκοίνι.
Ο αυτοκράτωρ πίσω απ’ το ναδίρ.
Ο Σολωμός κι ο Κάλβος. Η Σελήνη.

Ο Σολωμός Κι ο Κάλβος. Η Σελήνη.