Εσύ δεν είσαι εκείνη που ζητούσα;
Πώς ήρθες έτσι μέσα στους στρατούς
σκιά φωτός, λαμπάδα που κρατούσα
και με γεννούσες, όταν σε γεννούσα
μες στων Ελλήνων πάντα τους λαούς
που κακουργούσαν ό,τι αγαπούσα;

Παιδί μου, μην κοιτάς που δε σ’ αγγίζω.
Ούτε μ’ αφήνουν ούτε και μπορώ.
Αέρας είμαι, πνεύμα που στραγγίζω.
Στη Γη να ξαναπάς, αυτό σου τάζω.
Πολέμησε με το ένα σου φτερό.
Το φως για τη γενιά μου ήταν γκρίζο.

Πώς ζήσαμε, ποιοί ζήσαμε, τι ζούμε;
Πώς έγινε κι οι έσχατοι νικούν;
Για ποιές χαρές ποιούς πόνους τραγουδούμε;
Για σένα πες μου, τ’ άλλα θα τα βρούμε.
Τί κάνεις; Πού δουλεύεις; Ποιοί σ’ ακούν;
Καπνίζεις; Χαρτοπαίζεις;

Ποιός σε κοιτάζει;
Ποιός ράβει τα κουμπιά σου τα χρυσά;

Κουμπιά δεν έχω μάνα.
Με μαράζι το δένω το πουκάμισο,
που αλλάζει και μέγεθος και χρώμα και κοψιά,
ανάλογα ποιός φίλος μου γιορτάζει